Reis en aankomst

Op maandag 30 Maart was het dan zover; eindelijk na maanden plannen konden we vertrekken naar Californië. We hebben ruim tijd genomen om nog voor te kunnen bereiden, maar je zult altijd zien dat er nog dingen mis gaan. Nog even een internationaal rijbewijs halen in Hilversum, en op zondagavond bleek onze vlucht gecancelled, dat heeft Elfine gelukkig aan ons doorgegeven! (Bedankt Elfine!) Dus voor je het weet ben je de dag voor je vertrek nog tot 2 uur in de morgen aan het bellen met de vliegtuigmaatschappij om te zorgen dat je toch nog dezelfde dag weg kunt.  Dat is gelukkig gelukt!

Met ongeveer twee en een half uur vertraging op onze originele boeking konden we toch nog dezelfde dag vertrekken. Eerst een nogal roerige vlucht vanaf schiphol naar Munchen, met flink wat zijwind. En daarna de aansluiting op Munchen nog net kunnen halen, omdat de eerste vlucht al vertraging had. Instappen en meteen vliegen dus. Vanaf daar een goede vlucht gehad, zonder al te veel turbulentie.

Bij aankomst moesten wij eerst door de duane. Als je voor het eerst in Amerika bent nemen ze meteen al je vingerafdrukken, een foto, en stellen ze allerlei vragen. Best apart allemaal. Maar eerst twee uur in de rij. Gekkenhuis.

Eenmaal geslaagd voor ons eerste proefwerk in Amerika konden we de luchthaven uit lopen. De eerste indruk was bij mij meteen: Veel grote auto's, en veel beter weer dan het in nl was (ongeveer 20 graden, zonnig). Op zoek naar het busstation, om een bus richting ons eerste verblijf te pakken. En met zoeken bedoel ik zoeken, want niemand leek te weten waar de bus dan moest gaan. Uiteindelijk gevonden een eind verderop. Toen de bus een paar haltes te ver genomen, dus terug lopen met koffer, volgende bus pakken. Onderweg behoorlijk wat daklozen, we liepen een beetje in een foute buurt, en ze vonden onze koffers nogal mooi. De volgende bus zou ons dicht bij het logeeradres brengen. Het straat adres ingevoerd zonder huisnummer. Grootste. Fout. Ooit. Want het bleek dus, dat het ene nummer en het andere nummer ongeveer 4 kilometer uit elkaar lagen. 4 km heuvels lopen met koffer en rugtas, Allebei helemaal kapot, gelukkig hebben we de foto's nog. Uiteindelijk zijn we aangekomen bij een aantal zeer enthousiaste Amerikaanse jongeren, waar we de nacht doorbrengen. Zij vonden ons verhaal een koude appelcider waard, en ik moet zeggen, dat konden we allebei erg waarderen. Al gespot: een echte zwerver, zo een met zn hele leven in een boodschappenkar, en een echte rode Amerikaanse brandweerauto de uitrukt. De sirene gaf meteen dat law and order gevoel. Nu we op ons eerste verblijf zijn aangekomen kunnen de leuke dingen beginnen. Morgen gaan we de stad bekijken.